Hep Gidiyorsun Hayatımdan

Hep gidiyorsun hayatımdan. Her seferinde kalbimde bir yara açarak, beni geride bırakarak. Bir gün bari uğurlamaya gel; uçağa uğurladığın gibi. İmamın kayığına binip el sallar gibi, uçmağa uğurlamaya gel yine. Ama yine de terk edersen beni, bu seferki gidişin de diğerleri gibi olur mu?

Sen gönderdin, ama gitmesen ne güzel olurdu. Kalsan hayatımda. Ama bilirim, sen ısrarı sevmezsin; sevilmeyi de. "Kal" denilen yerde kalmayı da sevmezsin. Terketmeyi tercih edersin, kalıp savaşmaktan çok. Sıvışmayı, kaçmayı seversin. Hep derim sana: "Kaçarak özgür olunmaz." Ama sen yine de gidersin.

Gidersin her seferinde, bedenime benim ruhumu alıp. Ruhunu bende bırakıp, sonra da "Ruhumu kaybettim" dersin. Ama bilmiyorsun ki, ruhun benim bedenimde. Ne zaman bir araya gelse bedenlerimiz, ben ruhuma kavuşurum, sen de ruhuna. Fakat, yine gidersin benim ruhumu alıp, kendi ruhunu bırakıp.

İşte yine terk edip gidersen beni, benden ne kadar nefret etsen bile, ruhunu uğurlamaya gel. Çünkü ben seninim, sen de bensin. İki ruhun birbirine bağlı olduğu bu karmaşada, her veda, içimde bir yara açıyor. Ama yine de, bir gün geldiğinde ruhunu uğurlamayı unutma. Çünkü seninle birlikte, ben de bir parçamı kaybediyorum.