KARLAR ÜLKESİ

Çok uzak diyarlarda, insanların ayaklarının değmediği, her şeyin doğal ve güzel olduğu bir ülke varmış. Burası, kocaman dağlarıyla, karlarla kaplı zirveleriyle, gizemli vadileriyle ve büyüleyici manzaralarıyla efsanevi bir diyarmış. Karlar Ülkesi denilen bu diyar, her yönüyle soğuk ve sert bir yer gibi görünse de, içinde barındırdığı güzelliklerle bir başka dünyaya aitmiş. Karların, her şeyin üzerini ince bir örtü gibi sardığı bu topraklarda, her şey uyum içinde yaşarmış.

Kışın karlar diyarı beyazlara bürünürken, bahar aylarında bu topraklar bir başka güzelliğe bürünürmüş. Karların erimesiyle yeşilin her tonuna bürünmüş çayırlar, vadilerde rengarenk çiçeklerle bezenir, ağaçların dalları yeni filizler verirken kuşlar, mevsimin ilk güneşiyle birlikte şarkılarına başlarmış. Arıların vızıltıları, çiçeklerin arasında yankı yapar, kelebekler neşeyle kanat çırparmış. Karıncalar, düzenli yürüyüşleriyle toprakta yol alırken, bir kuş sürüsü, onların ayak izlerini takip eder, adeta oyun oynar gibi hareket ederdi. Ve dağların zirvelerinden, uzaklarda, vadilerin derinliklerinden yükselen rüzgar, tüm bu doğal melodiyi birleştirip, Karlar Ülkesi’ne özgü bir senfoni yaratırmış.

Fakat bu güzel doğanın içinde bir gizem de varmış. Geceleri, Karlar Ülkesi’nin gökyüzü adeta bir başka dünyaya açılan kapı gibi olurmuş. O kadar parlak yıldızlar yanar ki, sanki her bir yıldız birer hikaye anlatıyormuş. Her gece, gökyüzü bir yıldız gösterisine dönüşürmüş; büyük yıldızlar birbirlerine dokunur, ardından kaybolur, geriye ise sadece ışıklarının hatıraları kalırmış. O geceyi izlemek, adeta bir ritüel gibiydi, çünkü her yıldız kayması, yeni bir başlangıcın, yeni bir yolculuğun habercisiymiş.

İşte bu büyülü ülkenin dağlarının doruklarında, özgürce dolaşan iki kurt vardı: Gece Beyazı ve Asena. Her biri, kendi içsel yolculuklarında ilerlerken, doğanın zorlukları ve güzellikleri arasında var olmaya çalışıyordu.

Gece Beyazı, gümüşi beyaz tüyleriyle karın içinde neredeyse kaybolan, ama derin bakışlarıyla etrafındaki her şeyi görebilen bir kurttu. Güçlüydü, ama yalnızdı. Hayatını her zaman yalnız geçirmiş, insanlardan, sürülerden uzak durmuştu. O, bir lider değildi, ama içindeki boşluk, onu her zaman yalnız kılıyordu. Gece Beyazı, kendini soğuk, karla kaplı dağların arasında bulmuştu. Her adımında yalnızlıkla barışmaya çalışıyor, ama bir türlü bir başka kalbin sıcağını bulamıyordu. Karlar Ülkesi’nin her köşesinde yalnızca iz bırakarak ilerliyordu, rüzgarın sesine karışan yalnız bir melodi gibi…

Asena ise zarif ama aynı zamanda kararlı bir dişi kurttu. Bembeyaz tüyleri, karların içinde kaybolurdu, ama gözlerindeki cesaret, onu her zaman öne çıkarırdı. Doğanın dengesine saygı duyan, ama ona karşı koyacak kadar cesur biriydi. Büyüdüğü orman, ona yalnızca güvenli bir liman sunmuştu. Ama Asena'nın içinde bir boşluk vardı; arayışı, onu çok uzaklara götürmüştü. Hayatı boyunca hep bir şeyin eksik olduğunu hissetmişti. Güvenli bölgesinin dışında, cesaretini ve kararlılığını test edecek bir şeyler arıyordu. Bu arayış, onu bir gece, yıldızların altında yalnız başına yürürken Gece Beyazı'nın izlerine yönlendirdi.

Bir akşam, yoğun kar yağışı altındaki orman, sadece karın hışırtısı ve rüzgarın uğultusuyla sessizdi. Gece Beyazı, dağların zirvesinde yalnız başına yürürken, Asena da vadilerin derinliklerinde aynı yönü takip ediyordu. İkisi de birbirlerinden habersizdi, ama aynı kaderin onları bir araya getireceğini hissediyorlardı.

Bir an için rüzgarın yönü değişti. Karlar, sanki onları birbirine doğru iten bir güç gibi hareket etti. Gece Beyazı, gözlerini ay ışığıyla parlayan karlar üzerinde süzülen Asena’ya çevirdi. O an, zaman durmuş gibiydi. Karların, geceyi sarhoş eden sessizliği arasında, iki kurt birbirlerine adım atmaya başlamıştı.

Asena, Gece Beyazı’nı fark ettiğinde bir an için donup kaldı. O kadar yalnız bir izlenim veriyordu ki, Asena kalbinde onun yalnızlığına dair bir şeyler hissetti. Gece Beyazı’nın soğuk bakışlarında bir şey vardı, ama o bir bakışta sadece soğuk değildi—içinde, hissettiği yalnızlık kadar derin bir sıcaklık da saklıydı.

"Burada ne işin var?" dedi Gece Beyazı, sesi sertti, ama içinde bir soru, bir anlam arayışı vardı.

Asena, onun bakışlarında bir kararsızlık hissetti. "Bu toprakların kaderini değiştirebiliriz," dedi sakin ama kararlı bir şekilde. "Yalnızlık, karın içinde kaybolmaktan farksızdır. Ama iki ruhun birleşmesi, karları aşacak bir güç yaratabilir."

Gece Beyazı, Asena’nın söylediklerini anlamaya çalıştı, ama bu düşünce ona yabancıydı. Yalnızlık, onun için her şeydi; ama o an, bir şeyler değişiyor gibiydi. Birbirlerine bakarken, karların yoğunluğunda bir bağın filizlendiğini hissettiler. Bir şeyler, derinlerde, ama ne olduklarını henüz bilemiyorlardı.

Her ikisi de birbirlerinden uzak durarak yollarına devam ettiler, ama içlerinde bir huzursuzluk vardı. Karların arasında, bir yolculuk başlıyordu—belki de bir umut, belki de yalnızlığın ötesinde bir şey vardı.

Gece Beyazı, karların üzerinde sessizce yürüyordu. Soğuk rüzgar, ağaçların dallarını sallar ve kar taneleri havada dans ederken, içindeki huzursuzlukla baş başa kalıyordu. Yalnızlık, adeta her adımında onu daha da sarhoş ediyordu. Gecenin karanlığında, yalnızca kendi adımlarının sesi yankı yapıyordu. Biraz daha ilerlediğinde, bir göl kenarına geldi. Göl, karla kaplanmıştı ve üzerinde hiçbir iz yoktu. Gece, gölün kenarına oturdu, ellerini karların içinde kaybettirdi.

Bir süre sadece göğe bakarak sessiz kaldı. Biraz sonra, arkasından bir ses geldi. Fark etti, birinin ona doğru yaklaştığını hissetti. O an, neredeyse o sesi tanıdı. Bir an duraksadı, ama sonra ne kadar geç olsa da döndü.

Asena, karlar arasında yavaşça yürüyerek yanına geldi. Gece Beyazı ona bakmakta zorlandı. Bazen gözlerinin içine bakmak, onu daha da uzaklaştırıyordu. Asena, uzun zamandır tanıdığı bir insan gibi, ama aynı zamanda hiç tanımadığı bir yabancı gibi geliyordu.

Asena, Gece Beyazı'nın yanına oturdu ve sessizce gölün yüzeyini izledi. Gecenin soğukluğuna rağmen, her ikisi de hiçbiriyle konuşmuyor, sadece yan yana oturuyorlardı. Bu sessizlik, onları birbirlerine daha da yakınlaştırıyordu.

"Bir süre burada kalacağım," dedi Asena sonunda, sesi karla örtülen geceyi yumuşatarak. "Belki biraz daha düşünmeliyim."

Gece Beyazı, gözlerini yavaşça ona çevirdi. Asena'nın sessizliği, tam olarak hissetmek istediği şeydi. Onun içsel dünyasında ne olup bittiğini anlamak kolay değildi. Ama Asena, zaman zaman çok fazla şey taşıyor gibiydi, ve bu yük, Gece Beyazı'nın kalbine bir yer buluyordu.

"Burada düşünmek mi?" Gece Beyazı mırıldandı, "Bazen karlar arasında kaybolmak, insanın ruhunu sakinleştirir."

Asena, Gece Beyazı'na bakarak başını hafifçe eğdi. "Zihnim, karlar gibi ağır. Her şeyin ağırlığını hissediyorum. Ama bazen, soğuk, düşündüklerinden çok daha farklı bir şekilde yaklaşır."

Bir süre daha sessiz kaldılar, gece derinleştikçe, her bir kar tanesi ikisinin içinde bir şeyleri sarmaladı. Zihinsel bir boşluk mu? Yoksa yalnızlığın bir parçası olarak birbirlerine yakınlaşmak mı? Gece Beyazı, Asena’nın söylediklerinin ardında başka bir anlam arıyordu ama bu anlamı bulmak için çok fazla zaman gerekirdi. O an sadece o sessizliğin içine gömülüp, bir adım daha atmak istemedi.

"Gece Beyazı..." dedi Asena, "Bazen, en karanlık anlar, bize kim olduğumuzu hatırlatır."

Gece Beyazı, Asena’nın gözlerine uzun uzun baktı. O gözlerde, hep gördüğü yalnızlık vardı ama bir o kadar da bir başka huzur. Asena'nın yanında olmak, bir anlamda karanlık bir odada bir ışık bulmak gibiydi. Ne kadar korksa da, o ışığı arayarak yavaşça içine çekiyordu.

"Birbirimizi anlıyor muyuz?" diye sordu Gece Beyazı, sözcüklerin ağzından dökülmesini engellemeye çalışarak. "Bazen, birbirimize en uzak olduğumuzu hissediyorum. Ama aynı zamanda, içimde bir yerlerde, birbirimize en yakın olduğumuzu da... Belki de biz sadece, doğru zamanı bekliyoruz."

Asena, gözlerini bir süre Gece Beyazı'ndan ayırmadan dinledi. "Zaman," dedi, "bazen bir şeyleri değiştirebilir. Ama bazen de, zamanla sadece ne kadar yalnız olduğumuzu anlarız."

Gece Beyazı, Asena'nın söylediklerine anlam veremedi. Ama bir şey vardı ki, Asena'nın bu sözleri ona garip bir şekilde bir huzur veriyordu. Ne kadar farklı olsalar da, bir şeyler onları birbirine çekiyordu.

Gece Beyazı, sessizce gülümsedi. Asena da aynı şekilde ona baktı. O an, karların altında her şey farklıydı. Birbirlerinin dünyasında kaybolmuşlardı, ama bu kayboluş, bir kayıp değildi. Sadece... bir arayıştı.

Karlar arasındaki sessizlik, o geceyi anlamlı kılarken, ikisi de birbirlerinin varlığını hissediyordu. Birbirlerine ne kadar yakın olsalar da, o an bile duygularını tamamen paylaşmak kolay değildi. Ama belki de bu, henüz hazır olmadıkları bir şeydi. O an, sadece birlikte olmak yeterliydi.

Gece Beyazı, bir süre daha Asena ile yan yana sessizce oturdu. Karlar, soğuk ama bir o kadar da zarif bir şekilde etraflarında dönerken, geceyi sarhoş eden bir dinginlik vardı. Hiç konuşmadılar. Aralarındaki sessizlik, birbirlerinin varlıklarında kayboldukça daha da derinleşiyordu. Fakat bir şeyler, bir şeyler eksikti. Gece Beyazı, zaman zaman Asena'ya bakarak, hissettiği o huzuru anlamaya çalıştı ama her şeyin karmaşıklaştığını da fark etti. Yalnız değillerdi; ama ikisi de birbirine yabancıydı.

Karşı kıyıda, uzaklarda, gecenin soğuk havasına karışan bir kurt uluması duyuldu. Sesin ardından gelen sessizlik, ormanın derinliklerinde yankılandı. Asena, bir an için başını kaldırdı ve kulaklarını dikerek sesi dinledi.

"Birileri var," dedi, sesindeki ton daha ciddileşmişti. "Bu kadar gecenin içinde... Bize doğru geliyorlar."

Gece Beyazı, kulaklarını dikti ve karanlıkta, içindeki gerilimi hissetti. Uzun zamandır yalnız kalan ruhu, bir başka kurtun varlığını istemiyordu. Ama belki de yalnızlık, onlara bir şey öğretmek için vardı. Belki de bu yeni tecrübe, içinde oldukları gizli bağın daha da güçlenmesini sağlayacaktı.

"Sana güvenebilir miyim?" diye sordu Asena, Gece Beyazı'na bakarken. Sözler, bir anlam taşıyan ve bir o kadar da korku barındıran bir tınıyla söylenmişti.

Gece Beyazı, derin bir nefes aldı. "Sadece bu dünyada değil, her yerde bir şeyler vardır. Eğer birlikte kalırsak, korkularımızın ötesine geçeriz," dedi. "Ama ben yalnız bir yolculuğa çıkmaya alıştım, Asena. Birlikte olmak, farklı bir yolculuk demek."

Asena, Gece Beyazı’nın gözlerinin derinliklerine baktı. O an, yalnızca bedensel bir varlık olmadığını, bir ruhun derinliklerine inebilmek için başka bir şansları olduğunu hissetti. Karşısındaki kurt, onun korkularını anlamış gibiydi.

Bir süre sessiz kaldılar. Uzaktaki uluma, aralarındaki sessizliği böldü. Ama bu uluma, bir tehdidin habercisi değildi. Sadece bir hayvanın, geceyi ve karları aşıp gitme çabasıydı.

"Gece Beyazı..." Asena, yavaşça başını çevirdi. "Sonsuz karlarda kaybolduğumuzu düşündüm, ama belki de birbirimize o kadar yakınız ki, sadece birbirimizin sesini duymamız yeterli olacak."

Gece Beyazı, derin bir nefes alarak Asena’nın bakışlarına karşılık verdi. "Belki de yalnız değilsin," dedi. "Beni düşündüğünden daha çok anlıyorsun. Yalnızlık, her an seni içine çeker ama bir arada olduğunda, her şeyin anlamı değişiyor."

İkisi de başlarını kaldırdılar, gökyüzündeki yıldızlar, karların üstünde bir yansıma gibi parlıyordu. Bir süre boyunca birbirlerine bakarak, her şeyin sessizliğini paylaştılar. Ama o an, bir şeyler daha değişiyordu. Bir anlığına, bir bağlantı kurmuşlardı. Kar, onlara sadece soğuk değil, aynı zamanda güven de sunuyordu. Ve orada, birlikte, bir şeyler daha derinleşiyordu.

Asena, biraz daha ileriye adım atarak Gece Beyazı’na yaklaştı. "Belki de bu soğuk, bu kadar zorlayıcı değil. Bizi bir araya getiren şeyin bir tür sıcaklık olduğunu hissediyorum."

Gece Beyazı, adımlarını yavaşça ona doğru attı. "Birlikte olmanın, yalnız olmaktan daha kolay olduğunu hissettiğimde, her şey değişir," dedi, sesindeki derinlik duygularının taşmasını sağlıyordu. "Ama bazen, bu bağlar bir acı yaratabilir."

Asena, yavaşça gülümsedi. "Acı, yalnızca büyüme ile gelir. Bizim aramızdaki bağ, her ikimizin de öğrenmesi gereken bir şey."

Gece Beyazı, Asena’ya bir adım daha yaklaşarak gözlerinde hissettikleri duyguları yavaşça açığa çıkarmaya başladı. "Beni anlaman, korktuğum şeyi fark etmeni sağlıyor," dedi. "Yalnızken, bu kadar yakın olmak... Bazen her şeyin kaybolduğunu hissediyorum ama seninle, bu kayboluşa meydan okuyor gibiyim."

Asena, Gece Beyazı’na doğru yaklaşırken, gözlerinde bir sıcaklık beliriyordu. "Birlikte, belki de bu kaybolmuş dünyayı yeniden inşa edebiliriz. Her şeyin anlamını birlikte bulmamız gerekebilir. Ama yalnız, hiçbir şeyin anlamı yoktur."

O gece, gökyüzündeki yıldızlar onlara bakarken, karların arasında Gece Beyazı ve Asena, birbirlerinin ruhlarını daha da derinden keşfederken, yalnızlık artık bir engel değil, bir başlangıç gibi hissediliyordu. Birbirlerine dokunduklarında, karların soğukluğu değil, içlerindeki sıcaklık daha çok hissediliyordu. Yalnızca birbirlerinin yanında olmak, her şeyi değiştirebilecek gibi görünüyordu.

Ve belki de, bir gün, karların altında, aralarındaki bağın sıcaklığı, tüm soğuk dünyayı yok edecek kadar güçlü olacaktı.

Gece Beyazı ve Asena, geceyi geçirdikten sonra, karların arasında sabahın ilk ışıklarıyla birlikte uyanmışlardı. Havanın soğukluğu, her şeyi ve her duyguyu keskinleştirirken, ikisi de bir süre sessiz kaldılar. Gözleri birbirine odaklandığında, o anki huzurun yerini yavaşça bir kaygı almaya başlamıştı. Bir şeyler bekliyordu, ama ne olduğunu tam olarak bilmiyorlardı.

Gece Beyazı, karların üzerine bir adım attı ve toprağın buz gibi sertliğini hissetti. Soğuk onun derisini kucaklayarak geçiyor, her bir adımda daha derinleşiyordu. Asena da yanındaydı, ama bu sefer aralarındaki mesafe biraz daha belirgindi. Sadece birkaç adım, ama bir ok gibi kalbini vuruyordu. Gece Beyazı ona dönüp, yavaşça bir adım attı.

"Asena," dedi, sesi ince ama kararlıydı. "Gerçekten birlikte mi kalmak istiyoruz?"

Asena, bir an için duraksadı. Gözlerinde bir belirsizlik vardı. Ama içinde, kalbinin derinliklerinde, bu soruya vereceği cevabın çoktan şekillendiğini biliyordu. "Bazen insan, yalnızlıkla barış yapamaz," dedi, gözleri uzaklara dalarak. "Ama ikimiz bir arada olursak... belki de birbirimizin varlığında kaybolmak, aslında kaybolmamak demek."

Gece Beyazı, ona derin bir bakışla cevap verdi. "Bunu söyledikçe, kaybolmanın aslında bir tür özgürlük olduğunu düşünüyorum. Kaybolmak, her şeyden önce, kendi kimliğini bulmaktır."

Asena, derin bir nefes aldı. “Kimlik, bazen bir yüktür. Ama belki de o yükü birlikte taşımak, onu hafifletebilir.”

Birlikte yürümeye devam ettiler, karların içinde kaybolmadan ilerliyorlardı. Geriye bakarak, önceki geceyi ve onları birleştiren sessizliği hatırladılar. Her şeyin başlangıcındaki o korku, o belirsizlik yerini bir tür umuda bırakmıştı. Ama içlerinde bir boşluk vardı, bir eksiklik, sanki hâlâ tamamlanmamış bir şey vardı.

Günün ilk ışıkları daha parlak hale geldiğinde, bir çığlık duydular. Yüksek, ince ve bir o kadar da derin bir çığlık. Bir kurt, uzaklarda, çok uzaklarda uluyordu. Sesin ardında başka sesler de vardı, ama bu defa farklıydı. Gece Beyazı ve Asena, sesin kaynağına doğru adım attılar, içlerinde bir şeylerin gerginleştiğini hissediyorlardı.

Çığlık, içlerinde bir şeyleri uyandırmıştı. İçsel korkuları ve bilinçaltındaki kaygıları. Gece Beyazı, bir anda hızlandı ve Asena’nın yanına yaklaştı.

“Yavaş ol,” dedi Gece Beyazı, kollarını çevresine sararak Asena’ya dikkatli olması gerektiğini söyledi. "Bu, bir tuzak olabilir. Burada bir şeyler yanlış gidiyor."

Asena, bir an için duraksadı, ama sonra güvenle, başını sallayarak yanıt verdi. “Bunu birlikte çözeceğiz. Gerçekten birbirimize güvenebileceğimize inanıyorum. Kaybolmamıza izin vermeyeceğiz.”

Birlikte, karların arasına adım atarken, gecenin koyu örtüsü, her an biraz daha yoğunlaşıyordu. Yavaşça ormanın derinliklerine inmeye başladılar. Karların altındaki ayak izleri silinmeye başlamıştı, fakat onların izleri durmaksızın devam ediyordu. Derin bir sessizlik, ormanı sardı, ancak o çığlık bir daha duyulmadı.

Bir süre sonra, karla kaplı bir alanın ortasında, büyük bir göletin kenarına ulaştılar. Su, donmuştu ama her an kırılabilecek kadar kırılgandı. Burası, eski zamanlardan kalan bir yerdi. Gecenin geçmişiyle yüzleşmek, her şeyin nasıl başladığını hatırlamak, bu gölette bir iz bırakmak gibiydi.

Asena, dikkatle gölete yaklaştı. “Burası… Burada bir şeyler var, değil mi?” dedi, dudakları titreyerek. "Bu soğuk, bir hikayenin başlangıcı gibi hissediyorum."

Gece Beyazı, Asena’ya bakarak yavaşça yürüdü. Gözlerinde bir şeyler yanıp sönüyordu, ama ne olduğunu kimse bilemezdi. "Burası eski bir hatıra. Geçmişin izlerini taşıyor, her şeyi hatırlamanız gerektiği bir yer."

Asena, bu sözlerden etkilenmişti. "Geçmişin izleri, bazen geleceğimizi belirler," dedi, dudakları zarifçe kıvrılarak. “Ama biz, geçmişin zincirlerine bağlı kalmak zorunda değiliz, değil mi?”

Gece Beyazı, başını hafifçe sallayarak yanıt verdi. "Zincirler kırılabilir. Ama kırıldığında, her şey değişir."

Birlikte, ellerini uzatarak göletteki buz tabakasını yoklamaya başladılar. Buz, keskin ve kırılgan bir sesle çatladı. Ve o an, Gece Beyazı ve Asena, karların içinde birbirlerine daha da yakınlaştılar. Geleceklerinin belirsizliğiyle yüzleşirken, bir şeyler daha kırılıyordu. Ama kırılmak, bazen gerçekten yeniden doğmak demekti.

Kırık zincirler, ikisinin de hayatını dönüştürmeye başlıyordu. Ve belki de bu kırıklık, onları özgür kılacaktı.

Gece Beyazı ve Asena, göletin çevresindeki buz tabakasının kırılmasını izledikten sonra, sessizce geri çekildiler. Gözleri birbirine kaybolan kar tanelerinin arasında kaybolurken, hiçbir şeyin onları durduramayacağına dair derin bir hisse sahiptiler. Ne kadar karanlık olursa olsun, yollarının önlerinde uzandığını hissediyorlardı, bir yere varacaklardı – ama nereye?

"Bir şeyler değişiyor, değil mi?" dedi Asena, karın sesini dinleyerek. Sözlerinde bir yumuşaklık vardı, ama aynı zamanda bir sarsıntı da. “Bu kadar derin bir sessizlik… sanki bir şey kayboldu ve biz onu arıyoruz.”

Gece Beyazı, Asena'nın söylediği her kelimeyi dikkatle dinlerken, içindeki huzursuzluğu bastırmaya çalıştı. “Bir şeylerin kaybolduğunu hissediyorum ama bu kaybolan şey, bir zamanlar bizi bir arada tutan zincirlerin kırılmasından sonra daha da belirginleşiyor. Gerçekten nereye gidiyoruz, Asena?”

Asena bir an için durdu, bakışları uzaklarda kaybolmuştu. Yavaşça cevap verdi, “Belki de sadece kendi içimizde kaybolmuşuzdur, Gece Beyazı. Kırılmak, kendini kaybetmek demek değildir. Bazen bir parçayı kaybetmek, bütünün daha net görünmesini sağlar.”

Bu sözler, Gece Beyazı'nın kafasında yankılandı. İkisi de birbirine yakın, ama bir o kadar da uzak hissediyordu. Karşılaştıkları her yeni meydan okuma, onları daha farklı bir şekilde dönüştürüyor, daha çok birbirlerine ihtiyaç duyduklarını hissettiriyordu, ama aynı zamanda aralarındaki mesafe de giderek artıyordu.

Kısa bir sessizlikten sonra, Gece Beyazı hafifçe gülümsedi. “Bazen kaybolduğunda, en iyi kendini bulursun. Ama bu yolculukta, birbirimizi kaybetmek istemiyorum. Birlikte olmalıyız, ne olursa olsun.”

Asena, yavaşça başını sallayarak onunla aynı duyguyu paylaştığını belirtti. “Evet, ama sadece yan yana olmak yetmez. Birbirimizin gölgesi olmak da önemli. Eğer biri kaybolursa, diğerini bulmak gerekir. Bu yolculukta kaybolmak, kaybolduğumuz yerin ne olduğunu anlamaktır. Bizim bulmamız gereken şey, bir arada olmanın anlamıdır.”

Gece Beyazı, Asena’nın gözlerindeki derinliği fark ettiğinde, bir anda çok şeyin farkına vardı. Sadece ikisinin değil, herkesin kaybolduğu bir dünyada, kimlikler kaybolmuş, hatıralar silinmişti. Birbirlerinin izlerini takip etmek, yalnızca kaybolmuş bir şeyin geriye kalan parçalarını bir araya getirmek demekti. Birlikte hareket etmenin, aslında daha çok birbirlerini tamamlamak olduğunun farkına varmışlardı.

Bu noktada, sesleri karanlık ormanın derinliklerinden yankılandı. Bir yırtıcı kuşun kanat çırpışı gibi, bir şey onları izliyor gibiydi. İkisi de aynı anda arkasına döndü.

“Kimse bizi bulamaz, değil mi?” diye sordu Asena, gözleri endişeyle parlayarak.

Gece Beyazı, bir an duraksadı. “Bunu bilemem. Ama birbirimize güvenmekten başka seçeneğimiz yok.”

Tam o sırada, bir çalıların arasından siluetler belirmeye başladı. İnsan figürleri, karanlıkta silik ama net bir şekilde ortaya çıkıyordu. Yavaşça, adım adım yaklaşıyorlardı. Birkaç kişi, kollarında eski giysiler ve gözlerinde kaybolmuş bir boşlukla onlara doğru ilerledi. Gece Beyazı ve Asena hemen geriye doğru bir adım attılar, elleri silahlarını hazırlamaya başlamıştı.

“Kim onlar?” Asena’nın sesi titriyordu, ama bu titreme korkudan değildi. İçindeki eski duygular, tekrar yüzeye çıkıyordu. “Bunlar… Burada ne arıyorlar?”

Gece Beyazı, sessizce gözlerini kıstı. “Bunlar, kaybolanların izlerini sürenler. Ama kim olduklarını bilmiyorum. Bu dünya, her geçen gün daha fazla bilinmezle doluyor.”

Siluetler daha da yaklaştığında, Asena’nın içindeki korku ve merak birbirine karıştı. Ne kadar güçlü olurlarsa olsunlar, bu kadar kaybolmuş bir dünyada, kimse yalnız kalmamalıydı.

Bir adım attı, sonra bir başkasını takip etti, ama bu sefer yalnız değildi. Gece Beyazı da onunla birlikte ilerliyordu. Yaklaşan siluetlerin içindeki belirsizliği hissederek, derin bir nefes aldılar.

Bir an, herkes birbirine daha yakınlaşırken, zaman sanki durmuştu. Kaybolanlar, izlerin sonlarına yaklaşıyorlardı. Kimse kimseyi kurtaramazdı, ancak belki de bir şeyleri birlikte kaybetmek, onları sonsuza kadar bulmalarını sağlayacaktı.

Gece Beyazı ve Asena, karanlık siluetlerin yaklaştığını hissettikçe içlerinde bir gerginlik hissettiler. Birbirlerine göz ucuyla baktılar, ancak söyledikleri tek bir kelime bile yoktu. Bütün bu belirsizlik, yalnızca derinleşen bir sessizlikle daha da artıyordu.

Siluetler yavaşça, ama kararlı bir şekilde onların önüne geldi. Hava, yoğun kar taneleriyle ağırlaşmıştı ve her adımda bir ağırlık gibi hissediliyordu. Yavaşça, figürlerin netleşmesine başladılar. Üzerlerinde eski giysiler vardı, yıpranmış ama dikkatlice giymişlerdi. Ancak yüzleri, uzun süre karanlıkta kalmış gibi solmuştu. Gözleri, içinde bulundukları dünyadan tamamen kopmuş gibiydi; bir boşluk, bir kaybolmuşluk hissi yayılıyordu.

Bunlar kaybolanlardı. Ya da belki, kaybolmuş olanların yeniden şekil bulmuş haliydiler.

"Kimse kimseyi tanımıyor," dedi Gece Beyazı, sesindeki süküneti bozmadan. "Ama... Bunlar, o kadar uzun süre kaybolmuşlar ki, bizden bir şeyler arıyorlar."

Asena, elini dikkatlice kılıcının kabzasına koydu. "Kaybolanların izleri de kayboldu. Her şey birbirine karışmış gibi."

Gece Beyazı, başını salladı. "Bir zamanlar biz de kaybolmuştuk. Ama şimdi biz, kaybolanları arıyoruz. Eğer onlara da kaybolan bir şey bırakmışsak, belki buluruz."

Adımlarını hızlandırarak siluetlere doğru birkaç adım atmak istediler, ama içlerinden birinin aniden hareket etmesiyle her şey birden hızla değişti. Figürlerden biri, hızla bir adım ileri atıp karanlıkta şekilsiz bir şekilde bağırdı. Ses, daha önce hiç duymadıkları bir şekilde derindi; neredeyse bir yankıydı.

"Asena," dedi Gece Beyazı, sesindeki korkuyu gizlemeye çalışarak. "Bunlar... onlar bizden bir şey istiyor. Ama biz onlara nasıl yardım edebiliriz ki?"

Asena, kendini bir an için kaybetmişti. Sanki kaybolmuş olan her şeyin, aniden bir araya gelip onları bulmalarına engel olmak istediğini hissediyordu. Ne kadar ilerleseler de, karanlığın içinde bir şey sürekli onları çekiyordu.

"Belki de kaybolduğumuzu kabul etmeliyiz," dedi Asena, gözlerini yere indirdi. "Bazen, kaybolmuş olanlar daha da derinleşir. Ama biz bir şeyleri birleştiriyor olabiliriz. Bunu anlamak zor olacak."

Gece Beyazı, dikkatle Asena’ya baktı. "Birbirimizle birlikte, kaybolduğumuzda bile, karanlıkta bir şey bulabiliriz. Sadece kendimize izin vermemiz gerekiyor. Kaybolanları bulmak için, kaybolduğumuz yere gitmeliyiz."

Tam o anda, siluetler bir adım daha attı. Biri öndeki lider gibi hareket etti. Yavaşça yaklaşarak, Gece Beyazı ve Asena'nın tam önünde durdu. Göğsü derin bir nefes alıyordu, ama bu nefes, bir insanınkinden çok, bir hayvanınkine benziyordu.

Ve sonra, derin bir sesle konuştu. "Beni takip edin. Beni bulduğunuzda, kaybolmuş olan her şeyin ne olduğunu anlayacaksınız."

Gece Beyazı ve Asena, birbirlerine bakarak adım attılar. Sesin derinliği, onlara bir şeyler hatırlatıyordu; eski bir şarkının ritmi gibi, bir zamanlar duydukları ama şimdi unutmuş oldukları bir melodi.

Siluet, onları bekledi. Başını sallayarak, yavaşça ilerlemeye başladı.

"Gece Beyazı," dedi Asena, sesinde bir korku ve merak karışımı vardı. "Bir zamanlar bu kadar karanlıkta nasıl yol aldık?"

Gece Beyazı, Asena'nın yanında yürürken, her adımda bir parça daha kayboluyormuş gibi hissediyordu. Ama aynı zamanda bir şeyleri yeniden bulmaya başladığını da hissetmişti. Kaybolanlar, aslında kaybolmuş bir şeyin izleri miydi?

"Bilmiyorum," diye cevap verdi Gece Beyazı. "Ama kaybolduğumuzda, belki de bulduğumuz her şey, kaybolmuş olan bizizdir. Birlikte kaybolduğumuzda, bir arada kalmak, her şeyin yeni bir başlangıcı olabilir."

Bir süre sonra, siluet, bir çukuru işaret etti. Gece Beyazı ve Asena, çukurun kenarına yaklaştılar ve içindeki karanlık, gözlerini kamaştırdı. Gözlerinde kaybolanların her birinin izleri vardı, ama aynı zamanda tüm bu kaybolmuş anıların arasından bir yol çizilebileceğini düşündüler.

Gece Beyazı, derin bir nefes alarak, "Burası… Burası bizim kaybolduğumuz yer olabilir mi?"

Asena başını sallayarak, "Burası, her şeyin başladığı yer. Ama biz, kaybolmuş olanları buradan çıkarabileceğiz. Belki de karanlıkta bulmamız gereken şey, kaybolmuş olan izlerimizdir."

Birbirlerine bakarak, karanlığın içinde ileri doğru adım attılar.

İçlerinden bir şey onlara, bir kez daha kaybolacaklarını söylüyordu. Ama bu sefer, kaybolduklarında birbirlerinden bir şeyler bulacaklardı. Karanlık bir yerdi, ama belki de en derin karanlık, en parlak ışığı barındırıyordu.

Gece Beyazı ve Asena, karanlık çukurun kenarına yaklaşırken, içlerinde bir korku ve merak karışımı yoğunlaşmaya başladı. Çukurun derinlikleri, bir şeyler çağırıyordu; belki kaybolmuş bir hatıra, belki de sonsuz bir yalnızlık. Ama ne olursa olsun, bu yolculuğu tamamlamak zorundaydılar.

Siluet, onları başından beri sessizce izliyordu. Bu varlık, ne bir rehberdi ne de bir düşman. Sadece vardı. Karanlıkla birleşmişti, tıpkı onlardan biri gibi. Gece Beyazı, adım atarken içindeki kaybolmuşluk duygusunun, aniden büyüyen bir yankı gibi arkasında kaldığını fark etti. Her adımda bir şeyler geri alınıyor gibi hissediyordu; belki de kaybolmuş olan zamanı. O zaman kaybolduğunda, her şeyin aslında ne kadar yakın olduğunu anlamıştı. Asena da aynı hissi taşıyordu, ancak o, geçmişin üzerine yerleşen izlerin yok olduğunu kabul etmekte zorlanıyordu.

"Gece Beyazı," dedi Asena, sesinde bir tür çatlak vardı. "Buraya gelmemizin bir anlamı olmalı. Ama ben… Ben hâlâ neden buradayız, bilmiyorum."

Gece Beyazı, gözlerini Asena’dan ayırmadan derin bir nefes aldı. "Bunu bir arada çözmeliyiz, Asena. Karanlıkta kaybolmak bir şey değil; asıl kaybolmuş olmak, kendini unutmak demek. Ama birlikte yol alırsak, belki kaybolduğumuzda dahi birbirimizi bulabiliriz."

Asena bir an için durakladı. Gece Beyazı'nın sözleri ona yabancı geliyordu. Kendisini bir an için kaybolmuş hissediyordu, ama en çok da unutulmuş olmanın acısı, her geçen saniye biraz daha büyüyordu. Ne kadar ilerleseler de, zamanın kaybolduğunu hissediyordu. Zaman, adımlarının gerisinde kalmıştı ve şimdi sadece bir yankı olarak dönüyordu.

"Zaman, bir kayıp değil," dedi Asena, hıçkırık gibi bir şeyle. "Zaman, her şeyin içinde. Kayıp değil, biz onun içindeyiz."

Gece Beyazı, Asena'nın sözlerine bakarak, bir an durdu. "Zaman, onu kaybettiğimizde değil, ona tutunduğumuzda kaybolur. Ama belki de zaman, her birimizin içinde bir iz bırakıyordur. Bir zamanlar kaybolduğumuzda, onun izlerini bulabiliriz."

Asena, başını kaldırarak Gece Beyazı'na baktı. Birbirlerinin gözlerinde, kaybolmuş bir şeyin izini görmek gibiydi. O an, zamanın ne kadar belirsiz olduğunu, ama aynı zamanda birbirlerini bulmanın nasıl bir anlam taşıdığını fark ettiler.

Birkaç adım daha attılar ve siluet, her ikisinin de önünde durarak onları izlemeye devam etti. Bir süre sonra, karanlıkta bir ışık parıltısı belirdi. Kayıp zamanın gölgesinde, o ışık sanki bir yön göstericisi gibiydi. Fakat ışığın yansıması, Gece Beyazı ve Asena’nın içinde bulundukları dünyanın sınırlarını daha da belirsizleştiriyordu.

"Asena," dedi Gece Beyazı, dikkatle ışığa bakarak. "Burası, zamanın kaybolduğu yer olabilir. Ama belki de burada zaman, biz onu anlamadan geçiyor. Bize ne bıraktıysa, o zaman bu ışık, bir cevap olabilir."

Asena, karanlıkla çevrili olan yeri inceledi. Çukurun derinlikleri, bir zamanlar burada yaşamış olanları hatırlatıyordu. Gerçekten de, kaybolmuş zaman, adımlarını her an izliyordu.

Işığa doğru birkaç adım attılar, ama içlerinden birinin sesi onları durdurdu. Siluet, adeta kaybolmuş bir zamanın vücut bulmuş hali gibi görünüyordu. Yavaşça, bir adım ileriye attı ve karanlıkta onlara yaklaştı.

"Burada," dedi siluet, derin bir sesle, "Kaybolmuş olan her şey, zamanı içinde tutar. Ama kaybolan sadece zaman değildir. Bunu anlamadığınız sürece, hiçbir adım ilerlemez."

Gece Beyazı, dilini çözmeye çalışarak, "Kaybolan zaman mı?" dedi, sesindeki anlamı çözmeye çalışarak. "Zamanı kaybetmek, demek ki sadece… sadece kaybolmuş bir yolculuk anlamına gelir mi?"

Siluet, başını salladı. "Hayır," dedi. "Zaman, sadece kaybolan bir yolda iz bırakmaz. O, her adımda kendi yolunu çizer. Ama siz, bu yolu bulmalısınız."

Gece Beyazı ve Asena, bir süre sessiz kaldılar. Her şey, hiçliğin içinde kaybolmuştu. Birbirlerine bakarak, nihayet adım atmaya karar verdiler.

"Işığa gitmeliyiz," dedi Asena, bir adım önde. "Bu, kaybolmuş zamanı anlamanın tek yolu olabilir."

Gece Beyazı, Asena’nın arkasından ilerlerken, zamanın her geçen saniye bir kayıp gibi hissettirdiği gerçeğini bir kez daha fark etti. Ama belki de zaman, sadece bir an için kayboluyordu. Yalnızca onları bulmak için, her şeyin ötesine geçmek gerekiyordu.

"Belki de kaybolmuş olan her şeyin cevabı, buradadır," dedi Gece Beyazı, içinden bir şeyin doğru olduğunu hissederek. "Kaybolduğumuzda bile, bir arada olacağız."

Birlikte ışığa doğru ilerlerken, kaybolmuş zaman, her adımda onlara daha yakınlaşıyor gibiydi. Ama şimdi, ışık onların yolunu gösteriyordu. Zamanı anlamanın ve kaybolmuş olan her şeyi bulmanın sırası gelmişti.

Gece Beyazı ve Asena, ışığa doğru ilerlerken, zaman sanki onlardan kaçıyordu. Adım adım, karanlık çukurun derinliklerinden çıkan ışık, ilk başta bir umut gibi parladı. Fakat bu ışık, sadece bir yol gösterici değildi. Her adımda, ışık dağılırken bir diğer yöne kayıyordu.

“Bu, bir test,” dedi Gece Beyazı, gözlerini ışığa odaklayarak. “Ama neyin testi olduğunu bilmiyorum. Işık, bizi nereye götürmek istiyor?”

Asena bir an için durdu. Gözleri, ışığın hareketini takip ettiğinde, derinlerde bir boşluk hissetti. Işık, sanki kaybolmuş zamanla örtüşen bir desen oluşturuyor gibiydi. “Gece Beyazı, belki de biz sadece ışığı takip etmek zorunda değiliz. Belki de ışık, kendi içimizde kaybolan bir şeyi ortaya çıkarmaya çalışıyor.”

Gece Beyazı, Asena’nın söylediklerine dikkatle baktı. Onunla konuşmak kolay değildi, ama içindeki huzursuzluk, Asena'nın kelimeleriyle kesilmişti. “Işık, içimizde kaybolan bir şeyi ortaya çıkarıyorsa, o zaman neyi bulmaya çalışıyoruz?”

Asena, biraz daha adım atarak yanıtladı: “Bilmiyorum. Ama kaybolmuş olan bir şeyi anlamak, bir adım geriye gitmekle başlayabilir. Geçmişi tekrar görmek, her kaybın bizi nereye götüreceğini görmek demektir.”

Gece Beyazı, Asena’nın söylediklerinde bir anlam bulmaya çalışırken, ışığın hareketi hızlandı. Bir anda ışık, onların etrafında bir girdap gibi dönmeye başladı. Işıklar arasındaki hareket, onları sarmalayan bir belirsizliğe yol açtı. Zaman, adeta ellerinden kayıyordu.

Birden, ışığın içinden bir figür belirdi. Siluet, karanlığın parçası gibi bir anda ortaya çıktı, ama bu kez farklıydı. Yüzü, daha önce gördükleri siluetten tanıdık bir ifadeye bürünmüştü. O kişi, aslında onlar gibi biri değildi, ama bir şeyleri hatırlatan bir aura taşıyordu.

Asena, derin bir nefes aldı. “Bu… bu kim? Neden burada?”

Gece Beyazı, sesi titreyerek “Bilmiyorum,” dedi. “Ama bizi takip eden şey, bu. O kaybolmuş zamanın içinde bir iz. Bu, belki de kaybolan parçayı bulmanın zamanıdır.”

İlk başta belirsiz olan figür, yavaşça adımlarını atarak onlara yaklaştı. Şimdi ışık, figürün etrafını sarmıştı, ama Asena ve Gece Beyazı, figürün gerçek kimliğini kavrayamıyorlardı. İçlerinde bir yerlerde, kaybolmuş olan bir parça, bu figüre dair bir şeyler hatırlatıyordu. Ama ne?

Siluet, nihayet yakınlaştığında, yavaşça konuşmaya başladı. “Beni tanımıyor musunuz?” dedi. “Beni unutmak, kaybolmuş bir zamanın bedeli. Ama ben, kaybolan zamanı hatırlayan bir yolum.”

Gece Beyazı, siluetin sesindeki derinliği hissederek, “Kim olduğunu anlamaya çalışıyoruz, ama senin kim olduğunu hatırlamıyoruz,” dedi. “Neden buradasın? Bizimle ne ilgisi var?”

Siluet, onlara derin bir bakış attı. “Ben, geçmişin kaybolmuş izleriyim. Bir zamanlar sizin olduğunuz yerden gelen bir parça… Her şey kaybolduğunda, birisi geriye dönmelidir.”

Asena, bir adım geri atarak, "Geri dönmek ne demek? Nereye döneceğiz?" diye sordu.

Siluet, ellerini hafifçe kaldırarak, “Zaman, sadece bir nokta değil. Zaman, her anın içindeki kaybolanları hatırlatan bir yoldur. Geri dönmek, sadece kaybolmuş olanın peşinden gitmek değil; her kaybolan parça, yeni bir yolculuğa çıkar. Bunu anlamadığınız sürece, ışık da, karanlık da anlamını kaybeder.”

Gece Beyazı ve Asena, birbirlerine bakarak, siluetin söylediklerini anlamaya çalıştılar. Zaman, kaybolanların peşinden gitmek değildi. Zaman, her kaybolan parçanın, onları bulmak için bir yol açmak olduğu gerçeğiyle yüzleşmekti.

"Işık," dedi Gece Beyazı, “bizim için bir yol mu gösteriyor yoksa bir tuzak mı?”

Siluet, başını sallayarak, "Işık ve karanlık birbirinin tamamlayıcılarıdır. Ne birinin kaybolması ne de diğerinin var olması, birbirlerini tanımadan gerçekleşemez. Bu yolculuk, sadece bir seçimi değil, her iki yolu da anlamayı gerektiriyor."

Asena, bir süre sessiz kaldı. Geçmişin kaybolmuş izleri, zamanın yavaşça kaybolan noktaları, hepsi kafasında bir araya gelmeye başlamıştı. “Zaman, geçmişi hatırlamak değil, geçmişle yüzleşmektir. Belki de geri dönmek, kaybolan her şeyi tekrar bulmak demektir.”

Gece Beyazı, gözlerinde beliren bir netlik ile Asena’ya bakarak, "Bunu birlikte yapmalıyız. Bunu sadece bir yolculuk olarak değil, kim olduğumuzu hatırlamak olarak yapmalıyız."

Siluet bir anlık sessizliğin ardından, "Evet," dedi. "Ama unutmamalısınız, her yolculuk, başladığı noktada da bir sona ulaşacaktır. Geri dönmek, bir zaman yolculuğu değildir; bu, kendinizi bulma yolculuğudur."

Ve ışık, aniden karardı. Çevrelerinde karanlık tekrar hüküm sürdü. Kaybolan zaman, şimdi içlerinden bir parça gibi hissediliyordu. Asena ve Gece Beyazı, birbirlerinin gözlerine bakarak, karanlığın içinde adım attılar. Her adım, bir bilinmezliğe doğru ilerlerken, kaybolmuş olan her şey, onlara geri geliyordu.

Bu, aslında bir başlangıçtı. Ama hangi başlangıç? Belki de kaybolmuş bir zamanın içindeki yeni bir yolculuk…

Karanlık, etraflarını sararken, Asena ve Gece Beyazı, her adımlarında bir boşluk hissediyorlardı. Siluet kaybolmuştu, ancak söyledikleri sözler, ikisinin zihninde yankılanıyordu. Zaman, geçmişi hatırlamak değil, geçmişle yüzleşmekti. Ancak o yüzleşme, her şeyin kaybolduğuna inanırken, yeni bir anlam kazanıyordu.

Gece Beyazı, gözlerini sıkıca kapatıp derin bir nefes aldı. Havanın soğukluğu, karanlığın içine işliyordu. Işığın kaybolduğu o an, her şeyin kaybolduğuna inandıkları an, aslında kaybolanın sadece bir parça olduğunu fark etmişlerdi. Zaman, yalnızca bir yön değil, birçok farklı yönü olan bir varlık gibiydi.

"Asena," dedi Gece Beyazı, sesinde bir kararsızlık ve belirsizlik vardı. "Eğer geçmiş kaybolmuşsa, bizim onu yeniden bulmamız mı gerekiyor? Kaybolan bir şeyin, bize geri dönmesi nasıl mümkün olur?"

Asena, bir an düşünerek cevap verdi. "Kaybolan şeyler geri dönemez belki, ama biz onlara ne kadar tutunursak, kayboldukları yerden bir anlam çıkarmamız o kadar kolay olur."

Gece Beyazı'nın kafasında bir şeyler yerine oturdu. Geçmişin kaybolmuş parçalarını bulma düşüncesi, sadece bir arayış değil, aynı zamanda bir kabul süreciydi. Her şey, kaybolmuş olsa da, onları bulmak, geçmişin yüklerinden sıyrılmak demekti.

Bir süre sessizce yürüdüler. Karanlık, onları daha da içine çekerken, ilerledikçe bir ışık kırıntısı fark ettiler. Gece Beyazı, onu fark ettiğinde, adeta tüm bedenini bir umut kapladı.

"Işık," dedi, "Bak! Işık var!"

Asena, gözlerini kısıp bakarak, ışığın kaybolan yolun sonuna yakın bir yerde parıldadığını fark etti. Ama bu ışık, önceki gibi belirgin değildi. Sanki yavaşça sönmeye, kaybolmaya meyilliydi. Işığa doğru ilerlerken, her bir adımda bir şeylerin eksik olduğunu hissettiler.

Adımlarını hızlandırarak, ışığın kaynağına yaklaştılar. Ancak ışığın tam ortasında bir boşluk vardı. Bir an, ışık neredeyse kaybolmuştu. Gece Beyazı, kalbinin hızla çarptığını hissetti. “Bu, bir tuzak mı? Her şey kayboluyor, ama bu ışık… gerçekten gerçek mi?”

Asena, Gece Beyazı’nın sorusuna yanıt vermedi. Sadece ışığın etrafında dönen ince bir enerji halkasına bakarak, “Bu ışık, kaybolan bir zamanın hatırlatması olabilir. Ama bence, kaybolan şeyler geri dönmek zorunda değil. Onları hatırlamak, bu kadarla kalmalı.”

Gece Beyazı, Asena'nın sözlerine anlam veremedi. Hatırlamak, kaybolanları geri getirmek demekti. Ama Asena farklı düşünüyordu. Geçmişin kaybolan izlerine takılıp kalmak yerine, onları sadece hatırlamak, zamanın bir parçası olarak kabul etmek gerekiyordu.

Asena, adımlarını yavaşlatarak ışığa doğru daha dikkatle bakmaya başladı. Bir süre sonra, ışık kesildi. Fakat tam o anda, derin bir yankı sesi duyuldu. Işığın içinden, siluetin tekrar belirdiği o anı hatırladılar. Sanki onlar için bir şeyler vardı, ama her şeyin henüz tamamlanmadığını hissediyorlardı.

“Bu, bir seçimdi,” dedi Asena. “Bunu geçmeli, başka bir yol seçmeliyiz.”

Gece Beyazı, Asena’nın sözlerinden sonra bir an düşündü. Eğer ışık kayboluyorsa, geriye bir tek karanlık kalıyorsa, kaybolan zamanın peşinden gitmek yerine, karanlıkla yüzleşmek gerekiyordu. “Bir adım geri atıp, kaybolanı aramak değil, karanlıkla yüzleşmek. Bunu kabul etmeliyiz.”

Asena, “Bence de. Bazen, kaybolan şeyler hiçbir zaman geri gelmeyecek. Ama bu bizi durduramaz,” diyerek yanıtladı.

O anda, ışık tamamen söndü. Karanlık içinde, her şey sessizleşti. Hava, daha da soğumaya başlamıştı. Ama ikisinin içindeki his, her geçen anla biraz daha netleşiyordu. Karanlık, ışığın kaybolduğu yerdir belki, ama bir yolculuğun sonu değil, bir başlangıçtır. Asena ve Gece Beyazı, birbirlerine bakarak, bu yolculuğun bir adım daha ilerlemesi gerektiğini fark ettiler.

"Yolculuk bitmedi," dedi Gece Beyazı. "Işık kayboldu, ama biz hala buradayız."

Asena, Gece Beyazı'na doğru gülümsedi. “Evet, ışık kaybolsa da, biz birbirimize yol gösteriyoruz. Bu karanlık, bizim için bir başka başlangıç.”

İçlerinde büyüyen yeni bir umutla, ikisi de karanlığın içine doğru bir adım daha attılar. Kaybolan ışık bir daha geri gelmeyecek belki, ama asıl yolculuk, bu anın içindeki her kaybolan parçayı bulmakla başlıyordu.

Karanlık, Asena ve Gece Beyazı'nın etrafını sararken, yolları yavaşça birbirine kayboluyordu. İki kadın, düşünceleri ve ruhları derin bir boşlukta kaybolmuşken, aynı zamanda birbirlerine daha yakın hissediyorlardı. Işık tamamen kaybolmuştu ve etraflarındaki sessizlik, her bir nefesin derinliğini duyumsatan bir hüzünle örtülüydü.

Asena, adımlarını ağırlaştırarak ilerlerken, her şeyin geçici olduğunu düşündü. "Bir zamanlar ışık vardı," diye mırıldandı. "Ama şimdi geriye sadece karanlık kaldı."

Gece Beyazı, bir an sessizliğini koruyarak Asena'yı izledi. İkisi de zamanın nasıl geçip gittiğini hissedebiliyordu, fakat bu geçişin, bilinçaltlarında ne kadar büyük bir değişim yaratabileceğini henüz fark etmiyorlardı.

"Gece Beyazı," dedi Asena, bir anda kafasında bir düşünce oluşmuş gibi. "Bazen kaybolan ışıklar, karanlığın içinde yeniden şekil alır, fakat bu sefer başka bir şekilde. Işığın kaybolmuş olması, onun geri gelmeyeceği anlamına gelmez. Belki de onu bulmamız için, başka bir yol seçmemiz gerek."

Gece Beyazı, bir an düşündü. Gerçekten de, ışığın kaybolmuş olması, onların umutlarını tüketmemeliydi. Ancak ışığın anlamını yeniden keşfetmek için başka bir yön gerekiyordu.

"Bunu kabul etmek zor," diye söyledi Gece Beyazı. "Karanlıkta, her şey belirsiz oluyor. Ama belki de, geçmişin izlerini taşımak... ve o izlerle ilerlemek zorundayız."

Asena başını salladı, "Geçmiş, bizimle birlikte büyür. Ama sadece taşıdığımız yüklerle değil, geçmişin içinde bıraktığımız anılarla da."

Bir anlığına, ikisinin de gözleri birbirine kenetlendi. Gece Beyazı, içindeki boşluğu hissetti. Sanki zamanın bir parçasıymış gibi, geçmişin tüm izleri her an üzerine çöküyordu. Ancak Asena'nın bakışları, bir umut ışığı gibi içindeki karanlıkla barışmaya zorladı.

"Belki de zaman, geçmişi yok etmek değil, onunla barış yapmamız için bir fırsattır," dedi Asena. "Geçmişin gölgesi, bizimle yürür, ancak onunla yüzleşmek... onu daha fazla büyütmektense, kabullenmek gerekiyor."

Gece Beyazı, Asena'nın sözlerinden etkilenmişti. Bütün bu zaman boyunca, geçmişin izlerini silmeye çalışmışlardı, ama Asena haklıydı. Kaybolan bir ışık, asla geri gelmeyecek olsa da, geçmişin izlerini takip etmek yerine, geçmişi kabul etmek ve onun gölgesinde yol almak daha anlamlıydı.

Bir süre sessizce yürüdüler, fakat bu sessizlik, önceki gibi bir boşluk değildi. Geçmişin izleri, ikisinin de içsel yolculuklarına bir rehber olmuştu. Karanlık, içlerindeki yaraları iyileştirmeye çalışırken, aynı zamanda bir nehir gibi onları ileriye doğru sürüklüyordu.

Biraz ilerlediklerinde, hafif bir rüzgar hissettiler. Soğuk ama ferahlatıcı bir esinti. Rüzgar, tüyleri diken diken etmişti ama bir yandan da rahatlatıcı bir his bırakıyordu. Gece Beyazı, rüzgarın sesini duyduğunda, bir zamanlar kaybolmuş olan melodiyi hatırladı.

"Bu ses..." diye mırıldandı, "Bu, eski bir şarkı gibi."

Asena, başını kaldırarak etrafına bakındı. "Evet, bu ses bize bir şey hatırlatıyor. Belki de, kaybolan ışığı bulmak değil, sadece zamanla yeniden buluşturmak gerekiyor. O zaman, her şey yeniden şekillenecek."

Gece Beyazı, bu düşünceyi içselleştirerek sessizce başını salladı. Geçmişin kaybolmuş ışıkları, aslında zamanla bir araya gelip yeniden anlam kazanabilirdi. Her şey, nehrin akışı gibi bir şekilde birbirine bağlanıyordu.

Bir süre daha yürüdükten sonra, bir tepenin zirvesine çıktılar. Yüksek bir kayalığın kenarında durarak, etraflarına bakıldılar. Uzakta, bir köyün ışıkları göründü. O ışıklar, bir zamanlar kaybolmuş olanın bir iziydi. Ancak şimdi, ışığın kendisi kaybolmuş değil, zamanın içindeki bir yerinde var oluyordu.

"Asena," dedi Gece Beyazı, "Buna benzer şeyler, geçmişin gölgesinde kalacak mı?"

Asena derin bir nefes aldı. "Gece Beyazı, geçmişin gölgesi kalacak ama biz ona yeni bir anlam vereceğiz. O gölgeyi taşımak, ona sahip çıkmak demek. Işık kaybolmuş olabilir, ama karanlıkta bir iz bırakmak mümkün."

Gece Beyazı, gözlerini Asena'ya çevirdi ve gülümsedi. "O zaman, yolumuza devam edelim. Geçmişin gölgesinde kaybolmadan."

İkisi de birbirlerine baktılar. Birbirlerinin gözlerinde buldukları şey, kaybolmuş ışığın ötesinde bir anlam taşıyordu. Geçmişin yansıması, bir zamanların derin izleri, artık sadece birer adım atılması gereken yolculuklar gibiydi.

Ve öylece, karanlığın içine doğru bir adım daha attılar.

Asena ve Gece Beyazı, birbirlerinin yanında ilerlerken, karanlık gökyüzü üzerlerinde daha derin bir ağırlık gibi hissettikçe, aralarındaki sessizlik daha fazla anlam kazanıyordu. Her adımda, geçmişin gölgesinin daha belirgin hale geldiğini hissediyor, her geçen anın içinde kendi kimliklerini, kaybolan ışıkları ve unutulmuş hikayeleri bulmaya çalışıyorlardı. Gölgenin içinde, geçmişin izleri birer yıldız gibi parlıyor ve yeni bir yolculuğa çağırıyordu onları.

Yavaşça tepeye tırmanırken, her şey daha sessizleşmişti. Rüzgar hafifçe uğuldayarak geçtiği ağaçların arasında, eski bir hatıra gibi yankılanıyordu. Gece Beyazı, aralarındaki bu sessizliğin daha derin bir anlam taşıdığını hissetti. Fakat, nehrin gürültüsünden, kuytulardaki sessizlikten, ya da zamanın içinde kaybolmuş geçmişten, ikisinin de gitmesi gereken yön belliydi.

"Burada bir şey var," dedi Gece Beyazı, soğuk bir gecenin içinde bir iz bulmuş gibi. "Geçmişin burada, bir yerde. Ve biz hâlâ ona yaklaşmıyor muyuz?"

Asena, birkaç adım önde yürürken, hafifçe durup omuzlarını sıktı. "Gece Beyazı," dedi yavaşça, "Geçmişin bizi burada bir araya getirmesinin bir anlamı var. Ama belki de kaybolan ışığı yeniden bulmak için, geçmişi bir kenara bırakmamız gerek."

Gece Beyazı, Asena'nın sözlerine anlam veremedi. "Ama geçmişin izlerini ne yapacağız? Hiçbir şey anlamı yoksa?"

Asena, içindeki gücü hissetti. Sadece karanlıkta değil, geçmişin izlerini taşırken, geleceğe doğru adım atma cesaretinin de farkındaydı. "O izleri taşımanın bir anlamı olabilir," dedi Asena. "Geçmişi kabul etmek, ona odaklanmak yerine, hayatı hissetmek gerekiyor. Biz geçmişin içinde kaybolmaya başlamadık mı?"

Gece Beyazı, Asena'nın sözleriyle derin bir düşünceye daldı. Gerçekten de, geçmişe sürekli bakarak geleceğe nasıl ulaşacaklardı? Kaybolan ışığın ardında beliren bir gelecek, onlara belki de bir anlam getirebilirdi. Ama geçmişin, içinde kaybolmuş ışıkların gölgesinde bir yerlerde hapsolduğu kesin gibiydi.

"Fakat geçmişi unutmak mümkün değil," dedi Gece Beyazı. "Hala her şeyin izlerini taşıyoruz. O izler biziz, o izler bizde kalacak. Ne kadar çabuk kaçarsak, o kadar içimize işler."

Asena, gözlerini ufka dikip düşündü. "Ve belki de o izleri, yeniden anlamlandırmalıyız. Geçmişin ışığı bir kez kayboldu, ama biz onu içimizde yeniden arayabiliriz. Her an bir ışık bulabiliriz."

İkisi de, her bir kelimenin ağırlığını hissederek sessiz kaldılar. Gece Beyazı, Asena’nın bakışlarında bir parıltı gördü, ama aynı zamanda karanlığın içinde bir boşluk da vardı. Bu, karanlığın içindeki umudun kırılgan bir iziydi.

Bir süre sonra, nihayet zirveye vardılar. O an, içinde bulundukları yolculuğun son noktasını değil, aynı zamanda yeni bir başlangıcın da işareti gibi hissettiler. Tepede, geniş bir manzara vardı. Uzaklarda, denizin kıyıları belirdi. Ufukta, kaybolmuş olan ışıkların son izleri gökyüzünde süzülen ince bir yansıma gibi parlıyordu.

"Asena," dedi Gece Beyazı, "Burası... burası bir başka yer mi? Yoksa, başka bir zamanın izleri mi?"

Asena, gözlerini manzaraya dikip bir süre düşündü. "Burası, zamanın ve ışığın bir araya geldiği yer. Kaybolmuş ışıklar... o ışıklar belki burada, bizimle. Ama biz, ışığı değil, anlamı arıyoruz."

Gece Beyazı, derin bir nefes alarak ileriye bakmaya devam etti. "Peki ya biz, anlamı bulabilir miyiz? Geçmişin yansımasını, karanlıkta bir ışık parıltısı gibi görebilir miyiz?"

Asena, sonunda dönüp ona doğru bir adım attı. "Evet, Gece Beyazı. Belki de ışık aramıyoruz. Belki de biz, kaybolmuş ışığı içimizde yeniden yaratacağız. Her adımda, geçmişin parıltısını taşırken, geleceğin karanlıklarında bir iz bırakacağız."

Ve öylece, ikisi de son bir kez bakıp, birbirlerine sarıldılar. Geleceğin karanlıklarında bir umut ışığı vardı, geçmişin izlerinin gerisinde. Işığın kaybolmuş olmasına rağmen, onlar bir anlam yarattılar.

Bütün yolculuk, sonunda yeni bir başlangıca doğru bir adımdı. Her şey, her iz, her gölge – ve her kaybolan ışık – bir araya geldi. Gece Beyazı ve Asena, yolculuklarının sonuna geldiklerinde, aslında birer başlangıcın tam ortasındaydılar.

Asena ve Gece Beyazı, tepeye tırmandıkça, bir yandan karanlık gökyüzünün derinliğine doğru çekilmekteydiler, diğer yandan adımlarını dikkatle atıyor, her şeyin ne kadar yakın ya da uzak olduğuna dair net bir hisse sahip olamıyorlardı. Burası, hiç görmedikleri bir yerdi ama bir şekilde her şey onlara tanıdık geliyordu. Zihinsel bir bulanıklık içinde ilerliyorlardı, kaybolmuş ışıkların arasından yeni yollar arıyorlardı.

Sessizlik, artık adımlarının gerisinde bıraktığı her anın yankısını oluşturuyordu. Gece Beyazı, düşündükçe ruhunun daha fazla sıkıştığını hissediyordu. Aralarındaki sessizliğe, geçmişin hâlâ üzerlerinde taşınan etkisiyle beliren bir tür ağırlık vardı. Her şeyin izlerini taşıyorlardı; geçmişin hatıraları, kaybolan ışığın izleri… ama şimdi, her adımda, daha derinlere iniyor, kaybolan her şeyin daha çok göğüslerinde bir ağırlığa dönüşmesini izliyorlardı.

"Bir şeyin eksik olduğunu hissediyorum," dedi Gece Beyazı, aniden durarak Asena'ya dönüp gözlerine baktı. "Bir şey var… ama ne?"

Asena, kısa bir süreliğine durup, düşüncelerin izini sürdü. "Evet, ben de öyle hissediyorum," dedi. "Ama belki de bu eksiklik, bulmamız gereken şeyin ta kendisi."

Gece Beyazı, bu sözleri, bir çözüm bulmaya çalışıyormuş gibi kafasında tekrar tekrar çevirdi. Geçmişin getirdiği bu eksiklik hissi, sürekli onları takip ediyor gibiydi. Aralarındaki bu sessizlik, bir yandan rahatlatıcıydı; ama diğer yandan, yavaş yavaş bu eksiklik her geçen saniyeyle daha çok katlanıyordu.

"Geçmişi geride bırakmalıyız," dedi Asena, soğuk rüzgarın yüzüne çarptığı anda, dudaklarından dökülen bu sözler bir an için havada asılı kaldı. "Kaybolan ışığın peşinden gitmek yerine, o ışığı içinde taşımayı öğrenmeliyiz."

Gece Beyazı, gözlerinde anlam arayan bir ifadeyle Asena'ya bakarken, kalbinin derinliklerinden gelen bir yankı, çok geçmeden cevap verdi. "Ama biz geçmişi nasıl geride bırakabiliriz ki? O geçmiş, bizi şekillendiren bir parçamız. O olmadan kim olduğumuzu bile bilemeyiz."

"Aslında," dedi Asena, sesinde bir sadelik ve derinlik vardı, "belki de geçmişe tutunarak, geleceği kaybediyoruz. O geçmişin parçası olmak, her zaman ona saplanıp kalmak demek değil. Onu içimizde bir yerlerde taşımak, ama aynı zamanda hayatı, bugünü de kabul etmek lazım."

Gece Beyazı, Asena'nın sözlerini düşünürken, gözleri yine karanlığa kaydı. İçindeki kaybolmuş parçaları yeniden birleştirmenin imkansız olduğuna inanmıyordu ama nehrin kenarındaki o eski yankı, her şeyin başladığı noktayı tekrar hatırlatıyordu ona. Geçmiş ve geleceğin birbirine dokunduğu o anın içinde, her şeyin daha karmaşık hâle geldiğini hissedebiliyordu.

Birden, ikisinin de dikkatini çeken bir ses duyuldu. Karanlıkta, uzaklardan, bir şeyin gelip onları izlediği hissi oluştu. Gözleri, geceyi taramak için keskinleşti, ama hiçbir şey görünmüyordu. Sadece, bir tüy gibi hafif esen rüzgar ve zamanın karanlık göğüyle örtüşen bir sessizlik vardı.

Asena, adımlarını bir adım daha ileri attı. "Her şeyin ne olduğunu bulacağız," dedi, nehrin kenarındaki suların sessizliğini keserek. "Ama sadece buradayken, sadece bu anda bulacağız."

Gece Beyazı, Asena'nın söylediği her kelimeyi içinde hissediyor, ona katılmanın, geçmişin gölgesinden çıkıp şu anın gücüne tutunmanın getirdiği rahatlamayı arıyordu. "Beni hep kaybolan ışığın arkasında bir yerlerde bekledim. Ama belki de ışığın kaybolduğu yer, onun peşinden gitmek yerine, onu içimizde taşıyarak ilerlememiz gereken yer."

Bir anda, ufukta hafif bir ışık belirdi. Bu, uzaklardan gelen bir yansıma, bir umut ışığı gibiydi. Işık, geceyi ve gölgeleri yavaşça aydınlatırken, Asena ve Gece Beyazı, o ışığın kaybolan parçalarını yeniden keşfetmeye karar verdiler. İçlerindeki boşluk, kaybolmuş ışığı bulmakla değil, onu yeniden yaratmakla dolacaktı. Birlikte, yolculuklarının sonuna gelmeden önce, ilk defa gerçekten ne yapmak istediklerini hissediyorlardı: ışığı aramak yerine, onu içlerinde yeniden doğuracaklardı.

Birlikte, kaybolan ışığın ardında, yeniden doğacak bir umut vardı.

Işık, uzaklarda hâlâ belirginleşiyordu, ama artık sadece bir ışık değil, Asena ve Gece Beyazı için bir işaret gibiydi. İçlerindeki boşluğu ve eksikliği yavaşça dolduran bu ışık, başlangıçta sadece bir umut gibi görünse de zamanla daha anlamlı hale gelmişti. Onlar için, bu ışık kaybolan bir şeyin değil, kaybolan şeylerin geri dönmesi ve yenilenmesi için bir fırsat olmuştu.

İkisi de bir süre sessizce ilerlediler, gözleri o uzak ışığı takip ederken, kalpleri artık daha hafifti. Birbirlerinin varlığına, sözcüklerin ötesinde bir anlam yükleyen bir bağla bağlı hissediyorlardı. Gece Beyazı, bir an durup derin bir nefes aldı. “Bunu gerçekten başarabileceğimize inanıyor musun?” dedi, sesi hafifçe titreyerek.

Asena, bir an durakladı. Gece Beyazı'nın gözlerinde, geçmişin ve geleceğin arasında sıkışmış bir umutsuzluk vardı, ama aynı zamanda bu umutsuzluğa karşı koymak için bir arzu da vardı. "Evet, inanıyorum," dedi. "Çünkü biz, kaybolan ışıkların sadece dışarıda değil, içimizde de var olduğunu öğrendik. O ışık asla kaybolmadı, sadece bakmamız gereken yer değişti."

Gece Beyazı, bu sözleri duyarken, kalbinde bir rahatlama hissi oluştu. O kadar zaman geçmişti ki, kaybolan her şeyin geride kaldığını düşünmüştü. Ama şimdi, içindeki ışığı yeniden bulmanın ve geçmişin yüklerinden sıyrılmanın zamanı gelmişti. Her şey, olduğu gibi kabul etmek, hatta en derin korkularla yüzleşmek gerekiyordu.

Birkaç adım daha atarak ışığa doğru ilerlerken, aniden karşılarına bir yamaç çıktı. Yamaçtan bakıldığında, altlarında bir orman görünüyordu. Rüzgarın sesi, ormanın derinliklerinden yankı yaparak onları çağırıyordu. Ormana doğru ilerlemeleri, bir şekilde bu yolculuğun bir parçasıydı. Yamaçtan indikleri her adımda, ilerledikçe bir huzur ve kararlılık hissetmeye başladılar.

Gece Beyazı, ilk defa bu kadar rahat bir nefes aldı. “Burası… farklı. Bu ışık, sadece bir yön değil, bir yol. Burada ne olduğumuzu anlamak için biraz daha ilerlememiz gerekiyor.”

Asena, başını hafifçe sallayarak Gece Beyazı’na katıldı. “Burası, başlangıç. Bir son değil, bir başlangıç. Belki de tüm bu zaman boyunca biz, yolumuzu kaybettik diye düşünüp durduk. Oysa, belki de tüm bu yolculuğu geçirmek, kendimizi yeniden bulmamız için gerekiyordu.”

İkisi de ormanın derinliklerine adım attılar. Her şey birden sessizleşti. Ormanın içi, sanki kendi zamanını yaratmış gibiydi. Ağaçlar, aydınlanan ışığa doğru eğilmişti ve yaprakların arasındaki esintiler, bir melodi gibi kulaklarında çınlıyordu. Işığa her adım attıkça, her şey daha berrak, daha sakin oluyordu. Geçmişin ağırlığı, bu sessizlikte kaybolmuş gibiydi.

Gece Beyazı, bir an durarak Asena’ya döndü. “Bizi nereye götürecek bu yolculuk?”

Asena, gülümsedi ve gözleri ışıldayarak, "Bizi kendimize götürecek," dedi. "Bazen, dışarıda aradığımız her şeyin aslında içeride olduğunu anlamamız gerekiyor. Işığımızı bulmamız için en önce kendi içimizdeki karanlıkla yüzleşmemiz gerek."

Bu sözlerle birlikte, Asena ve Gece Beyazı yolculuklarına devam ettiler. İçlerindeki boşlukları ve eksiklikleri geride bırakıp, her adımda daha güçlü hissediyorlardı. Artık, kaybolan bir ışığı bulmaktan değil, kendi içlerindeki ışığı yeniden keşfetmekten bahsediyorlardı. Yavaşça ilerlerken, karanlığın ardında, bekledikleri o büyük dönüşümün yalnızca zaman meselesi olduğunu biliyorlardı.

Bir süre sonra, ışığın kaynağı daha da belirginleşti. İleriye doğru baktıklarında, ormanın içinde, her şeyin birleştiği bir nokta gibi görünen bir açıklık fark ettiler. O açıklığa doğru ilerledikçe, bir huzur dalgası onları sardı. Orada, hiçbir şeyin eksik olmadığı bir yer vardı.

Gece Beyazı, hafifçe gülümsedi ve Asena'ya bakarak, "Sanırım burası, bizim içimizdeki kaybolan ışığın bulunduğu yer," dedi.

Asena, derin bir nefes alarak, "Evet, işte burada… başlangıç." dedi ve gözlerini kapadı. Şimdi, sadece bu an vardı ve bu an her şeyin yeniden doğduğu, kaybolan ışığın geri geldiği bir andı.

İkisi de birlikte, bu yeni başlangıcın ışığında, karanlığın ötesine doğru adım attılar. Yeniden doğmuşlardı, geçmişin zincirlerinden sıyrılıp, içlerindeki en parlak ışığı bulmuşlardı. Işığın kaybolmadığını, sadece kaybolan şeylerin aslında onları daha güçlü kıldığını şimdi anlayabiliyorlardı.

Ve orada, ormanın derinliklerinde, bir umut yeniden doğdu.